YAŞANMIŞ UNUTULMAZ ANI KİTAP ÇALIŞMAM DEVAM EDİYOR

YAŞANMIŞ UNUTULMAZ ANI KİTAP ÇALIŞMAM DEVAM EDİYOR OKURLARIMDAN UNUTAMADIKLARI YAŞANMIŞ ANILARIN YAZARAK BANA GÖNDERDİKLERİNDEKİTABIMA KENDİLERİNİN İSİMLERİ KAYNAK İŞİ OLARAK KONARAK BASILACAKTIR. Belirlenen kitap sayfası yeterli olunca kitap hazırlığına son verilecek. Okurlarım en az A 4 sayfası kadar veya 3 sayfa olacak kadar yazıp göndermelerini bekliyorum. Örnek olarak benim uçağa ilk biniş anımı sizlere sunuyorum.

SANKİ UZAYA ÇIKTIM AŞAĞISI KÜÇÜCÜK GÖRÜNÜYORDU

2014 Yılı Ramazan ayı geliyordu İstanbul da oturan Aynur ablamla telefon konuşması yapmıştım. Ablam “Bu ramazan İstanbul’a gelin de ramazanı burada geçirelim” diye davet etti. Hanıma durumu anlattım o da “Ben toruna bakıyorum sen git bak enişten rahmetli oldu cenazesine gidemedin yıllar geçtikçe yaşlanıyoruz hiç olmazsa ablanı da görmüş olursun bayramın ikinci gün gelirsin ramazanı da geçirmiş olursun ve senin de bir gezme imkânın olur” dedi. Oğlum Kaan “Baba otobüs en az10 saatte varıyor fiyatı uçakla arasında çok az fark var gel uçakla git 55 dakikada İstanbul’dasın” dedi.

Ben teklifi kabul ettim ve internetten gidiş geliş cam kenarından bir bilet yeri ayırttık. Gidiş geliş 300 TL ödemiştim. Şimdi kaç lira oldu bilmem. Uçağa ilk defa binecektim. Acaba içinden aşağı nasıl görünecek. Bulutlara girince nasıl olacak bir zaman sinemada çalışırken Besim Salman ağabey ve ortakları şirketin davetlisi olarak gitmişlerdi. Döndüklerinde Besim ağabey bu yolculuğunu anlatmıştı. Bazı kişiler oturunca hava sıcak olduğu için elleriyle yukarıdan bir düğmeye basarak hava üfürtmeyi sağlıyorlardı. Biz 4 kişi arkalı önlü oturuyordu bir türlü o işlemi yapamadık kemerimizi bile hostes yardımıyla yaptık ve yine hostesten yardım istedik” diye anlatmıştı. Hava alanında kontrollerden geçerek uçağımıza bindik. Uçak Isparta hava alnından kalkacaktı. O günden bu güne10 yıl geçti dönüşümde not alıp yazıya dökseydim her halde daha iyi olurdu ama bugün hatırladıklarımla anlatacağım. Önden 5.sıradaki cam kenarındaki yerime oturdum. Yanıma da bir bey arkadaş oturdu. Yolculuklarda olduğu gibi konuşup tanıştık kendisi Erzurumluymuş iş icabı Isparta ya gelmiş dönüyormuş. Erzurum’u ben de iyi bilirim 20 ay kaldım dedim. Çok güzeldir ben Aşkale ilçesinde fabrikamız vardı orda görev yapıyorum dedi. Bunu duyunca sevindim.”Tesadüfe bakın ben 20 ay orda kaldım 1964-65 de orda askeri tugay vardı Askeri gazinosunda sinema makinistiydim” dedim. Arkadaş “Fabrikamız şehir dışındaydı şehir içini iyi bilmem ama askeriye kalkalı çok olmuş oradan” dedi. Evet biz askerken Erzincan’a gidecek diye bir laf vardı demek gitmiş ben kaldığımız binayı merak ettim sineması gazinosu vardı” dedim. Bilmediğini söyledi.

Uçağımızın saati gelince kalkacağını bildiren kaptan pilotun sesi duyuldu ön tarafta bir hostes acil durumlarda neler yapacağımızı göstererek anlattı. Uçak motoru çalışmıştı. Pecereden dışarıyı seyrediyordum Binadan uzaklaştık sanki bir otomobille gider gibi gidiyorduk ileride biraz hızlandı ve hız aldı. Uçağımız küçüktü ama 100 kişilik gibiydi birden havalandığımızı ve ilerden döndüğümüzü gördüm. Hava alanı binası aşağıda görünmüyordu Burdur gölü üzerinde uçarak gidiyorduk ben fotoğraf makinemle resim çekersem yasak mıydı bilmiyorum çünkü kaptan elektronlu cihazları lütfen kapatın dedi.Aşağı baktım küçük de olsa aşağı görünüyordu Isparta yolumu başka yomlu çıkaramadım.çok havalanmasa belki tanırdım ama çok yükselmişti sanki uzaya çıkmış gibiydim, aşağısı çok küçük görünüyordu..İleride bir bulut içine girdik ve bulutun üstüne çıktık Besim ağabeyin anlattığı gibiydi altımızdaki bulutlar sanki kar yağmış gibi kümeler halindeydi. Bazen buluda girdiğimizde bir duman/sis içinde gider gibi oluyorduk. Doğrusu şu yolculuğu pilotların yanında oturup yapmak isterdim çünkü onların camı daha büyüktü.

Hostes tekerli bir erzak aracıyla ön taraftan başlayıp kişilerin isteklerine göre bir şeyler dağıtmaya başladı ben de bir sandviç ve meyve suyu istedim. İleride uçak aşağıya doğru alçaldı ve pilot sesi” İstanbul hudutlarına girdik biraz sonra inişe geçeceğiz” dedi. Bir saat ne kadar çabuk geçmişti. Keşke Amerika gibi uzak bir ülkeye uçak seyahati yapma imkânım olsaydı. Aşağıda Marmara denizi olduğunu sandığım bir deniz görünüyordu. Uçağımız ın aynı yerde döndüğünü aşağı baktığımda bir binanın görüntüsünde anladım. Biraz sonra döndüğümüzde o binanın üzerinde üçüncü defa geçtik. Pilot kemerlerimizi takmamızı inişe geçileceğini anons etti. Sonra piste doğru inişe geçtik ve hafif bir zıplamayla inerek araba gider gibi binalara doğru gittik ve durduk. Uçaktan sırayla inerek bekleyen bir otobüse bindik. Az sonra binaya varınca inerek içeri girin valizimizi almak için dönüp duran üzerinde valizle olan adını bilmiyorum bir taşıyıcı ya bakarak valizlerini tanıyanlar alıyordu bende aldım ve kişilerin gidiş istikametlerinden bende yürüdüm. Bu arada beni dışarıda bekleyeceğini söyleyen ablamın oğlu Hikmete telefon ettim. Nerede olduğunu nereye geleceğimi sordum onun tarifi üzerine dışarı çıktım yol kenarında bekliyordum az sonra çıkıp geldi ve Dayı diye sarıldı arabası az ilerideymiş yürüyüp gittik ve binerek ablama doğru hareket ettik. Yeğenim” Yahu dayı bana 5.55 de ineceğim dedin inmeyince merak ettim niye geç kaldınız “dedi. Bende şakayla karışık” Oğlum Dayın ilk defa uçağa bindi bunu Pilot öğrenmiş İstanbul üzerinden üç defa tur atıp beni gezdirdi” dedim. Gülüştük sonra dedim ki iniş izni alamamış onun için tur atmış dedim. Eve vardık ve ablamla hasret gidermeye başlamıştık. O günden geçeli 10 yıl olmuştu. Ablam sağ olsaydı bir kere daha gitmek isterdim. Bu uçak anımı hiç unutamam… AYHAN KALKAN